UPS & DOWNS

Er stond het hele lovende kritiek in het Brabants Dagblad: swingend, opwindend en van een hoge kwaliteit – een waardig eerbetoon ter ere van de 65-jarige bevrijding van Den Bosch. Het artikel is een schouderklopje waar wij allemaal trots op kunnen zijn. Alleen jammer dat de correspondent vergeten is om Yvonne te noemen, en het was leuk geweest om er iets over het dekor, licht, kostuums etc. in te lezen. Er staat wel een prachtige foto bij van “De Toekomst” en wie staat er deze keer helemaal op? Jawel, ondergetekende! Ik had het eerst niet eens in de gaten, maar ik ben toch echt die lila spook op de achtergrond.

Vandaag konden wij Aida feliciteren met haar 19e verjaardag. De dansgroep heeft er alles aan gedaan om er tussen de bedrijven door een leuk feestje van te maken. Voor de voorstelling had het AT motiverende woorden voor ons en de mededeling dat er op 28 november een afsluitende bijeenkomst is. Ook vanavond hebben wij weer ons best gedaan om te knallen, helaas is dat (volgens Julian) niet gelukt. Omdat er nadrukkelijk gezegd werd dat iedereen goed moet artikuleren was het tempo er uit, het orkest heeft zijn best gedaan om de tijd weer in te halen. Blijkbaar zijn de technici ook nog op stap geweest gisteren want soms stonden de zenders veel te lang open. Bij sommigen had het feest nare gevolgen voor de stem. Ik heb op het feest 2 blaren opgelopen waardoor ik vandaag veel last had van mijn linker voet. Tijdens de voorstelling heb ik er niets meer van gemerkt – wat Adrenaline al niet kan doen. Langzaamaan begin ik ook mijn schouders te voelen, hopelijk kan ik morgen even bij de fysio terecht. Verder is er een broek uit een van de kleedkamers verdwenen en blijkbaar is er in die zelfde kleedkamer eerder een fles parfum op mysterieuze wijze verdwenen. Al met al niet een beste avond, de meesten zijn ook vrij snel na de voorstelling naar huis gegaan. Ondanks alle inspanningen is er van de euphorie van gisteren niet veel overgebleven. Op Jorind heeft dit schijnbaar geen invloed gehad want hij speelde vanavond fantastisch!

D-DAY

Het menselijke brein zit wel heel raar in elkaar. Een voorstelling hoeft maar een andere naam te krijgen, zoals première, en het lichaam reageert meteen anders dan anders. Ondanks het feit dat wij al twee keer voor publiek hebben gespeeld had ik vandaag plankenkoorts. Ik moest wel om het kwartier naar toilet en kon amper een hap door mijn keel krijgen. Omdat ik vroeg in het theater was kon ik meteen bij de grime gaan zitten om vervolgens een pendelroute tussen kleedkamer en toilet op te zetten. Tussendoor ben ik nog bij de kap geweest waar ik naast een heerlijke hoofdmassage een nieuwe look heb gekregen. Elke keer als ik terug kwam lag er weer een nieuw toi-toi’tje op de kleedkamer of op de inschrijftafel: wat een creativiteit. Het is te veel om op te noemen en iedereen heeft er iets moois van gemaakt.

Jolanda was voeldoende opgeknapt om mee te doen, althans zij zat met waterige ogen in de AF (artiestenfoyer) en heeft al haar energie gespaard om op het podium te stralen. Volgens mij heeft zij daardoor een geweldige energieboost gekregen want na afloop leek zij weer helemaal de oude. Het kostuumteam werd weer voor een uitdaging gesteld omdat er een schilderspet kwijt was. In no time werd er een nieuwe gemaakt (wat achteraf niet nodig bleek omdat de ‘verdwenen’ pet gewoon in een mouw zat).
Na circa 35 toiletbezoeken was het eindelijk zo ver: wij stonden klaar achter het doek en de spanning was voelbaar, toen de ouverture begon stond iedereen op scherp. Dan het moment dat het doek open gaat: alle spanning transformeert in blije energie – de vlieger stijgt op. Deze avond was een heerlijke reis op een roze wolk. Het publiek was geweldig, zij hebben vrijwel elke kans aangegrepen om te applaudiseren en ook de grappen werden goed ontvangen. Het orkest heeft prachtig gespeeld en het tempo was prima. Voor de voorstelling hebben Stijn, Eric en Ben met ‘hun’ combo “Oh Marijke” opgenomen, dat was beter dan gisteren. Op een paar kleinigheidjes na ging volgens mij alles volgens draaiboek. Het is alleen jammer dat de zenders soms te laat worden opengezet waardoor de zinnen niet compleet zijn.

Na afloop was er een première party in de pleinzaal. Frits heeft er alles aan gedaan dat wij ons als echte sterren voelden, het was alleen jammer dat de orkestleden niet allemaal op de hoogte waren van dit gebeuren. Wij werden met “Fame” door een live orkest binnengehaald en hebben een heel gezellige avond gehad. Toen wij naar huis wilden fietsen kwamen Julian en ik een groepje tegen die naar “De Kabberdoes” gingen. Daar hebben wij de avond zo gezellig afgesloten dat ik niet meer weet hoe laat wij thuis waren.

DE ‘GROTE MENSEN WERELD’

Ook in het theater krijg je te maken met ‘normale’zaken. Vlak voor de voorstelling vertelde Jorind dat zijn vader in het ziekenhuis was opgenomen, maar wat er precies aan de hand was wist hij toen nog niet. Na de voorstelling kon hij vertellen dat Peter inmiddels weer thuis was en dat het gelukkig meeviel. Jolanda is nog steeds ziek, maar gelukkig gaat het met de rug van Stijn steeds beter.
Vanavond heeft Leon op soesjes getrakteerd voor zijn verjaardag en van het theater kregen wij chocolade bollen als toi-toi, dat was een goede compensatie voor de (iets te kleine) portie lauwe pasta. De trombonesectie heeft ook goed voor ons gezorgd met taai-taai-taai en de hoorns (Peppie en Kokkie) hebben iedereen een toffe(e) voorstelling gewenst. Geen tekort aan zoetigheid dus...
De voorpremière was een mooie voorstelling, met hier en daar wat verbeterpunten. Het grootste minpunt vond ik dat er bij “Oh Marijke” het origineel gedraaid werd, dat is namelijk trager en lang niet zo mooi als de versie van de musical. Op het podium was er ook haast niets van te horen waardoor de choreo niet meer klopte. Ik was een beetje zenuwachtig omdat Marc, Daniëlle en Rien in de zaal zaten. Bij Europa heb ik dan ook een keer een verkeerde pas gemaakt, maar heb het meteen hersteld. Steph is met zijn enkel omgezwikt, maar gelukkig niet met ernstige gevolgen. Bij de bevrijdingswals heeft Anouk spontaan aangeboden dat ik met Rico mocht dansen, dat was een heel leuke verrassing.
Daniëlle en Rien noemden het een hele mooie voorstelling en vonden vooral de scène in Kamp Holland heel herkenbaar. Dat er een aantal mensen echt ‘foute’ kleding dragen is volgens hun juist grappig. Ook Marc was vol lof en ik ben blij dat hij zo positief is, het was veel makkelijkker geweest om kritiek te uiten. Wij hebben nog gezellig met een paar man nagepraat en uiteindelijk heeft Jan ons opgehaald en hebben wij Marc thuis afgezet. Morgen komt hij nog een keer kijken, de schat, dan moeten wij nog beter ons best doen.

GENERALE MET PUBLIEK

Bij de inschrijftafel kreeg iedereen de eerste toi toi overhandigd: een mooie button van het PT. Femmieke heeft voor iedereen een vrolijk vlaggetje geknutseld en van Anouk en Chantal kregen wij een ster met de wens ‘straal’. Ik heb onze goody bags niet persoonlijk uitgedeeld, maar op een tafel gezet met daarbij een briefje ‘zelfbediening’.
Mijn muts was nog steeds onvindbaar dus heeft Jeanne er voor gezorgd dat ik een nieuwe kreeg, ik heb er nu mijn naam ingezet.

Vanavond zaten er zo’n 500 genodigden in de zaal. De gemeente heeft veteranen uitgenodigd om te komen kijken. Het was een ‘taaie zaal’ (maar wel een goede oefening) dat kwam mede door de vrijdagavond maar ook door de gemiddelde leeftijd. Het is heel moeilijk om duidelijk verstaanbaar te spelen zonder dat de snelheid er uit gaat. Wij hebben ons best gedaan, maar er gingen wel wat dingetjes mis. Zo werd bij de “Red Hat Society” een verkeerde tekst ingezet, bij shoppen hoorden wij het orkest niet goed en bij de ‘prinsesjes’ ging het bijna fout omdat er mannen mee wilden gaan zingen. Met Stijn ging het iets beter en hij heeft dan ook weer getild vanavond. Helaas kon Jolanda er niet bij zijn, zij is door de griep geveld en wilde het risiko niet nemen om iemand aan te steken. Ik duim voor haar dat zij voor de premiére weer opgeknapt is. Een groot deel van het ensemble is door de cateraar gewapend tegen griep en andere opdringerige ziektekiemen: er werd vandaag knoflooksaus geserveerd. Tijdens het eten zei Peter dat hij wel wat fotos wilde maken vanuit de orkestbak als iemand een fototoestel aan hem geeft. Toevallig had ik net mijn toestel bij mij en heb het aan hem gegeven zo heb ik nu een paar mooie kiekjes om hier te plaatsen.

MUTSEN EN ANDERE HOOFDZAKEN

Wat een muts ben ik toch. Was het vanavond al generale en ik had het niet door. Dat heb ik na de hand pas in de brief gelezen die bij het programmaboekje zat. Nou ja, dat scheelt dan weer een dag plankenkoorts...
Desondanks was toch een echte generale en ging er een en ander mis. Zo is ik mijn muts van de India scène zoek geraakt, waren de kleedsters voor de Red Hats vertwijfeld op zoek naar de juiste vrouwen en vond Woodstock 15 jaar geleden plaats.
Met de blessure van Stijn valt het helaas niet mee. Hij heeft er nog steeds zo veel last van dat hij vandaag niet kon tillen. Inmiddels heeft Ruud de beslissing genomen om Stijn uit de Orangerie scène te halen waardoor ik nu zonder partner ben. Ik was hierdoor behoorlijk van slag en ging op de verkeerde positie staan, gelukkig is het niet opgevallen. Ruud gaat nog bedenken wat ik verder in die scène moet gaan doen. Ik heb gekscherend gezegd dat ik zou kunnen proberen om iemand anders zijn man af te pikken quasi als voortzetting van de toon die ik in “Red Hat Society” gezet heb. Ik hoor het morgen wel.

OOK DAT NOG

Jippie, uitgefreubeld! Wat een project was dat, nu begrijp ik pas wat ze in Duitsland bedoelen met de uitdrukking ‘Tüten kleben’.

Vandaag hadden wij een doorloop met kledingwissels, grime & kap. Ik ben door Harriet zo mooi opgemaakt dat ik steeds complimenten kreeg over mijn ogen. Na een warming up met Yvonne en inzingen met Steph (alles op 10 cm hakken) zijn wij begonnen met de doorloop.

Het liep al stukken beter dan gisteren, maar er waren nog een paar kleine missers, zo werd een paar keer de verkeerde midi ingespeeld wat voor hilariteit zorgde. De “Red Hat” pakte ook heel anders uit omdat het gordijn te laat open gaat om de dans op tijd te beginnen. Ik was hierdoor even ‘de weg kwijt’ en was vergeten dat er in geschrapt was. Ook moet ik nog even oefenen met de schoenen, dat danst heel anders. Toen ik terug kwam van de “Atelierdans” waren mijn hoed en boa zoek, later bleek dat de kleedsters alles in een andere kleedkamer hadden gelegd. Ook vandaag waren er onduidelijkheden wie welke dekorstukken meeneemt (in de tweede acte), maar ook dat is nu helder. Het omkleden voor de Orangerie scène achter het toneel was niet handig omdat ik toch naar de kapsalon moet, dus dat ga ik morgen anders doen. Dat wil zeggen als ik morgen nog in die scène zit. Stijn is namelijk geblesseerd geraakt en wijt dat aan de supersnelle kledingwissel die hij na deze scène heeft. Hij heeft er alles voor over om in de Orangerie niet meer mee te doen, dat zou ik toch wel heel erg vinden want ik vind hem een hele fijne partner om mee te spelen. Ik hoop dat de blessure meevalt en dat wij samen een oplossing vinden om die scene toch nog met elkaar te kunnen doen.

EVEN WACHTEN

Ook vandaag hebben Julian en ik weer zitten freubelen. Wij hadden allebei zoeits van ‘waar zijn we aan begonnen’?! Al met al hebben wij er zeker al een hele werkdag aan gewijd en het is nog steeds niet af. Om 17.00 uur moest ik in het theater zijn en bij nader inzien had ik het karweitje daar wel af kunnen maken want vanavond bestond voornamelijk uit wachten. Gelukkig had Anouk (ter ere van haar verjaardag) op soesjes getrakteerd, daardoor was het wachten een stuk aangenamer.

Het was de bedoeling om een doorlop met kledingwissels te doen, maar het probleem in de orkestbak was nog niet opgelost waardoor wij heel lang in onze kleding van de eerste scène zaten te wachten. Lianne en Elly hebben gevraagd om in de tussentijd even alle kleding door te passen, maar omdat wij niet wisten hoe snel wij op moesten bleven wij maar wachten in onze maritieme outfits. Omdat het allemaal wel erg lang duurde dacht ik in de zaal te gaan kijken, maar toen ik naar boven kwam werd ik zo aangekeken van ‘jij hoort hier nu niet te zijn’, dus ben ik maar weer braaf in de kleedkamer gaan zitten wachten. Op een gegeven moment werd omgeroepen dat iedereen naar toneel moest die bij “De Toekomst” boven staat. Omdat wij daar niet bij zitten bleven Silvia, Henny en ik maar wachten op de volgende oproep, maar die kwam niet. Toen werd er ineens omgeroepen dat iedereen die met een zender beneden zat naar het podium moest komen en hoorden wij dat er “Europa” gezongen werd. Toen wij boven aankwamen vroeg Yvonne waarom wij nu pas kwamen – waarop ik antwoordde dat er niet omgeroepen was dat iedereen naar het toneel moest komen. Wij hebben nog het “Lied van de vrijheid” gezongen en toen zijn wij eindelijk begonnen met de doorloop.

Dat was even chaotisch als de rest van deze avond. Na de ouverture zijn er bijna gewonden gevallen omdat ineens het ‘schip’ naar beneden kwam. Bij ‘Shoppen’ zou ik William helpen met omkleden waardoor ik zelf bijna te laat kwam voor de slow motion, in scène 5 was het dekor niet goed neergezet waardoor het erg krap was en mensen bijna tegen dekor opbotsten. Toen was ik mijn kleding voor “Oh Marijke” kwijt, gelukkig heb ik alles nog op tijd terug gevonden, maar het was niet duidelijk wanner wij voor die scène op moesten. Ook werden niet alle dekorstukken meegenomen omdat het onduidelijk was wie wat ging doen. Wij waren vrij laat klaar en ik was blij dat ik met Bart mee kon rijden, ik heb maar meteen weer een plek gereserveerd voor morgen (er is gelukkig geen wachtlijst).