NET ECHT

Wow, dat was me wel een voorproefje! Het leek ineens behoorlijk echt, ik had zelfs plankenkoorts ’s-Ochtends. Voor dag en dauw was ik al uit de veren om goed voorbereid in het theater te verschijnen., maar er kwam niets uit mijn handen. Jan heeft mij naar het theater gebracht, zo kon ik een koffertje vol kleding voor de kostuumgroep en de trompet van Julian alvast meenemen.
Na vertoon van onze medewerkerspas mochten wij naar de foyer waar Joke ons stond op te wachten om naar de artiestenfoyer te brengen. Beneden zat Jeroen met de aanwezigheidslijst. Wij mochten ons in een kleedkamer installeren, een koffie drinken en werden daarna in de pleinzaal verwacht voor een zangrepetitie met Peter. Hij heeft verteld dat een trompetist wegens ziekte afwezig was en dat er iemand gevonden was die ging invallen. Dat was wel even schrikken, ik hoop voor Thomas dat hij snel herstelt.
Wij hebben naast “Shoppen”en “Wat een tijd” twee nieuwe liedjes ingestudeerd en het koor van de “Machinedans”. Toen het zo klonk zoals Peter het bedoelde mochten wij in groepjes van 5 luisteren naar de zang van de rest. Het was een heel ontspannen repetitie met plek voor een geintje, een prettig begin van een spannende dag. Toen de rest al pauze had, heeft Peter met de ‘red hats’ de “Penselendans” nog eens herhaald. In de tussentijd heeft het orkest zich in de orkestbak geïnstalleerd.

Na een gezellige lunch op de eerste etage hebben wij in de grote zaal plaatsgenomen om naar uitleg en instructies te luisteren. Het was soms een beetje moeilijk te volgen; terwijl hij op het podium heen en weer liep had Ruud het over ‘poten, trekken en praks’ zonder uit te leggen wat dat is. Ik vraag mij af of iedereen begrepen heeft wat hij bedoelde, daar komt nog bij dat hij af en toe in de coulissen verdween en niet meer hoorbaar was. Het was in elk geval veel informatie in hele korte tijd en misschien was het goed geweest om de 10 belangrijkste regels van te voren op papier te zetten voor iedereen. Toen wij uitgenodigd werden op het podium werd namelijk de eerste regel meteen overtreden; enkelen stapten direct vanuit de zaal op het podium (gevaarlijk met een open orkestbak). Er volgde een heel rommelig programmadeel. Terwijl wij een aantal scènes doorliepen heeft Ruud getracht duidelijk te maken wat hij wilde zien en probeerden Steph en Yvonne instucties te geven met betrekking tot zang en beweging. De spanning was duidelijk voelbaar – bij het PT en bij de cast. Daardoor was de communicatie moeilijk en ontstonden er misverstanden, dat is jammer maar was te verwachten. Het PT had dat al voorzien en van te voren iedereen een draaiboek van deze dag gegeven, zo hadden wij toch een houvast.

En dan was het eindelijk zo ver! Gespannen en geconcentreerd stonden wij op het podium klaar om te beginnen, althans de meesten van ons. Want Stijn was nergens te bekennen en ik begon al ongerust te worden. Toen eindelijk het doek open ging was hij er ineens, het was niet zijn bedoeling om mij te laten schrikken, hij vind het alleen prettig om zo laat mogelijk klaar te gaan staan. Goed dat ik daar nu al achter kom. Alleen een gaazdoek onttrok ons uit het zicht van het publiek terwijl de ene toespraak naar de andere gehouden werd. Met een verrekijker stond ik vanuit het podium in de zaal te turen, maar ik kon niemand herkennen. En dan was het zo ver: de ouverture klonk en de ‘trein Vogelvrij’ vertrok. Tussen verschillende scènes werd even gestopt voor een korte uitleg van Ruud over de komende scène. Het was heel bijzonder om te zien hoe iedereen op zijn of haar manier in de coulissen bezig was met voorbereiden voor de volgende opkomst.. Helaas heb ik niet alles kunnen volgen wat er op het podium gebeurde, maar ik kreeg wel een paar keer kippenvel van de solisten. Met name “De aanval” was heftig - Pieter speelt ook zo overtuigend.
En dan, in een vloek en een zucht was alles voorbij. Wij kegen een warm applaus van het publiek en een schouderklopje van het PT. Ik haastte mij naar ‘mijn kritici’ om te horen wat zij ervan vonden. Na alle complimenten kwamen ook een aantal verbeterpunten naar voren. Ik bleef te lang in mijn rol i.p.v. ‘een punt te zetten’ aan het einde van een scène. Tijdens de slow motion was mijn mimiek te opvallend ten opzichte vande anderen en tijdens de rap ‘spring ik er als enige uit’. Over het laatste punt heb ik het nog met Yvonne gehad, dat zal na de vakantie wel goed komen denk ik. Wat de mimiek betreft zal ik het nog navragen en het eerste punt lost zich vanzelf op, dat kwam nl. voort uit het feit dat er geen echte afgangen waren. Riette vond het wel jammer dat het ensemble zo veel op het podium van A naar B liep, volgens haar leken de scènes daardoor veel op elkaar.

Wij bleven nog lang nakletsen bij het theater en zijn uiteindelijk nog met een aantal mensen naar een café gegaan. Het was een supergezellige afsluiting van een hele leuke dag.