WERKEN, LACHEN, ZINGEN

De PR machine loopt op volle toeren. Sinds kort hangt er een enorme canvas boven de hoofdingang van het theater en de posters in de stad schijnen zich te vemenigvuldigen. Ook in de kranten wordt steeds vaker geschreven over de musical. Op het prikbord in de repetitiehal hangt sinds vandaag een artikel met een prachtige foto van de dansgroep. Vandaag werden van de cast fotos voor het programmaboekje gemaakt. Het geheel had iets van het maken van een familiefoto en zo voelt het ook: als een hele grote, gezellige familie. Je kent inmiddels elkaars trekjes en weet met elkaar om te gaan, soms heb je niet eens woorden nodig – een knipoog is voldoende.
Ik had het idee dat er vandaag velen moe waren. De doorloop van de tweede acte liep op zich vlotjes, maar desondanks leek het alsof het wachten langer duurde dan normaal. Ik werd steeds meliger, en daar hadden er meer last van. Toen wij de scène in de Orangerie gingen oefenen was er dan ook geen houden meer.Yvonne had namelijk gezegd dat wij plezier moesten hebben, nou en dat hadden we! Het was bijna niet meer voorstelbaar dat Stijn nog een paar weken geleden heel boos was om die scène.

Na afloop zijn wij nog met een paar man naar de stad geweest. Het was fantastisch weer en in de Korenbrugstraat konden wij ons laten inspireren voor de openingsscène. Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn outfit zonder zonnebril echt niet compleet is, dus volgende week toch maar weer gaan shoppen (moet ik sowieso nog oefenen). Toen het tijd was om naar huis te gaan ben ik met Rico en Jolande richting station gelopen, onderweg kwamen wij Toneelgroep Oog tegen, die Jolande een serenade hebben gebracht: ode wie ode toekomt....